Wszystko rozpoczęło się w 1981 roku. Bernhard Lloyd i Frank Mertens, obaj zainteresowani muzyką postanowili założyć zespół. To czego im brakowało to "prawdziwy" piosenkarz. Okazało się, że głos Bernharda już nie wystarczał. Bernd znał Mariana od trzech lat (choć według niektórych źródeł wszyscy trzej spotkali się w barze pod koniec 1982 roku). W każdym razie Marian po przesłuchaniu ich dotychczasowych kompozycji ułożył spontanicznie słowa do kilku piosenek, tak powstało m.in. Forever Young.

Ich pierwszy oficjalny występ miał miejsce w 1981 roku w Münster przed 7-osobową komuną Nelson Project, jej członkowie: Ariana (wtedy dziewczyna Mariana), Bernd, Frank, Julia, Steffi, Ulli i oczywiście Marian, byli zainteresowani różnymi dziedzinami sztuki. Poglądami i pomysłami wymieniali się przy słynnym okrągłym, kuchennym stole. Grupa pod nazwą Forever Young dała swój drugi koncert na przełomie 1982/83 roku. Niestety ostatni na następne 10 lat.

W 1984 roku ukazały się ich debiutanckie single: Big In Japan, Sounds Like A Melody i Forever Young. W październiku światło dzienne ujrzał krążek Forever Young - uważany od tej pory za jeden z najlepszych albumów muzyki z pogranicza elektro-popu lat 80-tych. Zespół funkcjonuje pod nową Alphaville, zainspirowaną filmem francuskiego reżysera Jean Luca Godarda o samotnym mieście położonym w odległej galaktyce. Filmy zawsze odgrywały ogromną rolę w ich twórczości. Każda piosenka: oryginalna, kolorowa, opowiadająca ciekawą historię jest właściwie jak mini-film.

W czasie gdy światowe listy przebojów podbijał pierwszy single Big In Japan, Marian pracował jeszcze w restauracji, Frank uczył się, a Bernhard pracował dla IDIS (the Institute of Documentation and Information of Social Medicine and Public Healthcare). Z pewnością nie zapomną swojej pierwszej sesji zdjęciowej, której nie wspominają zbyt mile: „W WEA był facet (...), który doskonale wiedział jak powinniśmy wyglądać: ubrani w grube, ogromne, ręcznej roboty norweskie swetry (...), musieliśmy siedzieć ściśnięci ciasno razem, w świetle 1000 watowej żarówki. Byliśmy niemalże upieczeni żywcem”.

W grudniu Frank Mertens opuścił zespół. W styczniu 1985 roku zastąpił go gitarzysta i specjalista od keyboardów Ricky Echolette (właściwie Wolfgang Neuhause. Echolette to nazwa starego rodzaju niemieckiego mikrofonu), znajomy Mariana z zespołu Chinchilla Green. Frank niedługo po swoim odejściu założył własny zespół The Lonely Boys. Pod koniec 1984 roku Alphaville napisali ścieżkę dźwiękową do filmu Der Bulle Und Das Madchen w reżyserii P. Keglowicza (w rolach głównych wystąpili Anette V. Klier i Jurgen Prochnow), wzieli także udział w charytatywnym projekcie Band Für Afrika.

 W 1985 roku wydany zostaje czwarty singiel The Jet Set, zmiksowany później przez Johna 'Jellybeana' Beniteza. Powstało także video pod tym samym tytułem, w którym oprócz Mariana, Ricky'ego i Bernharda, wystąpili m.in.: The Electric Captains, Kit&Kitty, The Klaatu Sisters. Marian i s-ka fundusze z singli i pierwszego albumu zainwestowali w swoje własne studio - Lunapark.

Z początkiem 1986 roku ukazał się singiel Dance With Me, który był zapowiedzią drugiej płyty Afternoons In Utopia, wyprodukowanej przez Petera Walsh'a (Simple Minds) i Steve'a Thompsona (A-ha, David Bowie). Wraz z powstaniem płyty zrodził się projekt ceniczny z wyraźnie zarysowanymi bohaterami, mający ilustrować teksty piosenek i uzupełniać obraz wędrówki ku lepszej przyszłości, która jest motywem przewodnim Afternoons in Utopia. Niestety do urzeczywistnienia tych marzeń nie dochodzi, gdyż grupa zdecydowała się na zarzuceniem działalności scenicznej na rzecz pracy w studio. W czerwcu ukazały się Popołudnia W Utopii razem z singlem Universal Daddy, w grudniu został wydany kolejny singel - Jerusalem.

Zaraz po zakończeniu pracy nad drugim albumem, Alphaville zabrali się za pracę nad trzecim krążkiem. Tym razem chcieli zrobić coś innego - film. Była to bezpośrednia odpowiedź na presję ze strony firmy nagraniowej; członkowie Alphaville uważali, że gdy nakręcą film o nowym albumie unikną trasy koncertowej, której byli niechętni. Dałoby im to także czas na rozwinięcie pomysłów z czasów Nelson Project. Jeszcze w 1986 roku we wschodnich Niemczech album zatytułowany po prostu Alphaville ukazał się pod szyldem wytwórni Amiga. Zawierał 6 utworów z płyty Forever Young i 6 z Afternoons In Utopia. Wkład grupy w składankę był minimalny, ale zaaprobowali pomysł ze względu na trudności ze zdobyciem innych albumów w NRD.

W 1987 roku to początek współpracy z Klausem Schulze rozpoczętej od żartu. Klaus zaproponował, że jeśli się spieszą, on może zmiksować dla nich utwory. Marian odpowiedział: Jasne, zaczynaj. Dwie godziny z zespołem zamieniły się w półtoraroczny pobyt w Berlinie Zachodnim wraz z Alphaville.

Utwór Forever Young został wydany ponownie na singlu w 1988 roku i rozpoczął wędrówkę na szczyt list przebojów w USA. Ten sukces spotęgował The Singles Collection zrealizowany w Stanach Zjednoczonych. Był to album zawierający 8 kawałków: po dwa mixy piosenek Forever Young, Big In Japan, Red Rose i Dance With Me.

W maju 1989 roku został wydany trzeci album The Breathtaking Blue. Niestety tym razem płyta nie cieszyła się taką popularnością jak poprzednie krążki. WEA niechętnie udzielała funduszy, a możliwości finansowe członków Alphaville były ograniczone. Pomimo przeszkód udało im się spełnić fantastyczny sen: film zatytułowany Songlines. Linie Śpiewu to wg wierzeń Aborygenów niewidzialne ślady stwórców kosmosu, którzy "wyśpiewali" świat. Aby uniknąć estetyki zwykłego wideoklipu, zrodził się pomysł połączenia muzyki z krótkometrażowymi, niebanalnymi filmami. Pracowało nad nim 9 producentów, w tym Godrey Reggio. Wśród reżyserów był również Ricky Echolette odpowiedzialny za film do piosenki Ariana. Dzieło Christopha i Wolfganga Lauensteinów zainspirowane Middle Of The Riddle jako Balance zdobyło filmowego Oskara. Niestety zostało zaprezentowane ze zmienioną ścieżką dźwiękową. The Breathtaking Blue to pierwsza próba podwyższenia statusu CD połączonego z grafiką, poprzednika DVD.

Po wydaniu trzeciego albumu Alphaville zrobili sobie zasłużoną przerwę. Marian rozpoczął pracę nad swoim pierwszym solowym albumem So Long Celeste, a Bernhard miał czas na pracę w studio remixując co bardziej znane utwory grupy, które w końcu znalazły się na wydanej w 1992 roku płycie First Harvest 1984-92 podsumowującej dotychczasową działalność grupy.

W swoim studio Lunapark, Alphaville zaczęli wstępnie pracować nad Prostitute - albumem, który mieli sobie sami wyprodukować. W międzyczasie ukazało się dzieło Mariana So Long Celeste, zaś prace nad Prostitute wydłużyły się i pochłonęły więcej czasu niż planowano, więc data wydania oddaliła się na ponad półtora roku. W 1993 roku skuszeni zaproszeniem spontanicznie postanowili dać koncert w Bejrucie (po 10 latach nieobecności na scenie!!!). Był to pierwszy koncert zachodniego zespołu w tym kraju. Alphaville wzbudzili ogromny entuzjazm!!!

W 1994 rou równo dziesięć lat od założenia zespołu ukazał się czwarty album - Prostitute oraz singel Fools, do którego powstał wspaniały teledysk nakręcony w Meksyku. Ciekawostką jest, że MTV odmówiło jego rozpowszechniania ze względu na obecne w nim walki kogutów, mimo, że jak zapewniał Marian: "koguty z natury nie lubią się nawzajem, a żadnemu ze zwierząt nie stała się krzywda”. CD miało formę kalejdoskopu, złożonego z ogromnej ilości materiału, który narósł w ciągu ponad dwóch lat pracy. Mimo, że zespół nadal ociągał się z podjęciem decyzji o wyruszeniu w trasę koncertową, w 1995 roku menadżer nakłonił ich do osiągnięcia kompromisu i skompletował zespół, w którym Marian był jedynym oryginalnym członkiem. Grupa rozpoczęła tournee Peace-On-Earth (w ramach trasy wystąpili po raz pierwszy w Polsce), podczas którego w składzie zespołu pojawił się do dziś grający Brytyjczyk Martin Lister. Pomysł koncertów pozwalał grupie "pokazać się", dając jednocześnie pozostałym członkom Alphaville szansę pracy nad piątym longplayem. W tym celu grupa udała się do Południowej Francji, by tam razem tworzyć materiał na przyszły album. W 1996 roku Bernhard dołączył do zespołu grającego na żywo.

W 1996 roku Ricky Echolette z niewiadomych przyczyn opuszcza alphavillowy pokład. (Może zniechęcony wizją grania na żywo, za którym nigdy nie przepadał?). Przedtem czyniąc istotny wkład w albumy Salvation i United - drugą solową płytę Mariana wydaną wyłącznie w RPA w 1996 roku i w USA w maju 1999. Grupa koncertowa osiadła w Londynie gdzie miały miejsce nagrania do Salvation z producentem Andym Richardsem (Art of Nosie, OMD). Mniej więcej w tym samym czasie zaprezentowali także swą główną bazę komunikacji z fanami i zarazem oficjalną stronę www.alphaville.de. Zwiastunem nowej płyty jest singiel Wishful Thinking, a album Salvation ukazał się we wrześniu. Była to ostatnia płyta z WEA, kontrakt między grupą a wytwórnią został zakończony.

W 1998 Alphaville koncertował w Niemczech i Wschodniej Europie, grał także w Peru i Rosji. Przygotował również swoją antologię (co nie oznacza oczywiście końca zespołu). Wydane w styczniu 1999 roku w limitowanej ilości 2.000 sztuk Dreamscapes to 125 piosenek na 8 kompaktach na które złożyła się ich historia od późnych lat 70 -tych aż po końcówkę 90-tych. Ten wyjątkowy album zawiera, nagrania koncertowe, wcześniej niepublikowane utwory oraz remiksy. Dreamscapes sprzedawał się niewiarygodnie dobrze i Alphaville podjęli ryzyko: wydali utwór Flame w Stanach Zjednoczonych i podobnie jak Dreamscapes był wydany wyłącznie przez Alphaville bez udziału dużej firmy nagraniowej. Singiel zawiera remiks piosenki Flame, unplugged Forever Young i Big In Japan w wersji live. Pierwsza edycja Dreamscapes zostaje wyprzedana w przeciągu trzech miesięcy. Ten czas to także kolejne koncerty w Polsce: latem 1997 roku Alphaville pojawiają się na festiwalu w Sopocie, w lutym 1999 roku ma miejsce walentynowy koncert w warszawskiej Sali Kongresowej, a następnie występ w Poznaniu. Jakby dopełnieniem ekspansji na rynek amerykański było wydanie w 2000 roku w zmienionej szacie graficznej i z bonusami albumu Salvation. W lipcu miały miejsce dwa duże koncerty w Salt Lake City w Stanach Zjednoczonych. Na obydwa występy bilety zostały wykupione niemal natychmiast, zanim nawet rozpoczęto promowanie wydarzenia!!! Do końca czerwca Alphaville zagrali również w Portugalii dla 17-tysięcznego tłumu.

Zespół w dalszym ciągu koncertował na całym świecie, pracując równolegle nad nowym studyjnym albumem, którego premierę zapowiedziano na 2002 rok. Póki co w czerwcu 2000 roku ukazał się Stark Naked And Absolutely Live - ich pierwszy oficjalny album nagrany na żywo. Podbijał on niemieckie alternatywne listy przebojów, będąc numerem 1 przez trzy tygodnie. W sierpniu zagrali także swój największy jak dotąd koncert, który odbył się w Szczecinie!!! Okazją była Inwazja Mocy 2000 zorganizowana z okazji 10-lecia Radia RMF. Wydarzenie zebrało na lotnisku Dąbie ok. 300 tysięcy widzów.

W 2001 roku okazało się, że Bernhard stoi za enigmatycznym, wirtualnym projektem Atlantic Popes ze specjalnie zaprojektowaną, wartą odwiedzenia stroną www.atlanticpopes.de. Założyciel Alphaville, Frank Mertens pracuje w tym czasie nad swoim internetowym projektem Maelstrom i udziela się nie tylko jako muzyk, ale również jako malarz, rzeźbiarz i poeta. Marian Gold pracował równocześnie pisząc teksty na nowy album Alphaville, razem z Effjottem Krugerem (Ideal) i Klausem Schulze - gigantami muzyki elektronicznej nad projektem Sputnik Roadhouse (www.sputnikroadhouse.de) oraz dla niemieckiego filmu telewizyjnego Klassentreffen rozpowszechnianego przez SAT 1. Marian i chłopaki wystąpili w jednej ze scen jako trupa Woundering Stars z przebojową piosenką Those were the days.

Ukazało się także DVD z zapisem koncertów w Salt Lake City, powstałe dzięki fanom z Ameryki, którzy profesjonalnie sfilmowali to wielkie wydarzenie. DVD ukazało się pod tytułem Little America (nazwa hotelu, w którym przebywał Marian z ekipą). W październiku ukazał się album Forever Pop, który zawierał utwory zremixowane (za przyzwoleniem AV) przez znanych DJ-ów: De Phazza, Paula Van Dyka, Marka Platiego, F.A.F., Jose Alvareza, Brilla, Eiffela 65 i innych. Właściwie Alphaville miało wkład wyłącznie w jedną piosenkę na tym albumie: Lassie Come Home. Album z remiksami to wymysł wytwórni muzycznej, która wydaje się, że w pogoni za finansowym zyskiem wymusiła na muzykach Alphaville zgodę na wydanie tego krążka.

W kwietniu 2002 roku rozpoczęła się trasa koncertowa Miracle Healing (Cudowne Uzdrowienie), która wiodła przez Szwajcarię, Czechy, Węgry, Austrię, a także przez całe Niemcy. Alphaville zagrali także na kilku letnich festiwalach. Po koncertowych bojach przyszedł czas na pracę nad nowym albumem Crazyshow, który zapowiadał kolejne zmiany w składzie. Był to pierwszy album, w którym nie wziął udziału Bernhard Lloyd.

Od 14 lutego 2003 roku można było zakupić przez Internet nowy album Crazyshow - limitowany zestaw 4-ech płyt w specjalnym formacie. 18 marca Marian Gold został sam na pokładzie. Bernhard opuszcza zespół i obwieszcza oficjalnie, że już dłużej nie jest członkiem Alphaville. Centrum zespołu jest teraz Marian Gold, keyboardzista Rainer Bloss, który współkomponował muzykę Alphaville od początku lat 90. i Anglik Martin Lister, który był dotychczas muzycznym dyrektorem zespołu na trasie i który miał wkład w dwa utwory na Crazyshow: Ways i Still Falls The Rain. 5 kwietnia na festiwalu Eurorock w Belgii po raz pierwszy zaprezentowano na żywo piosenki z najnowszego albumu. Niedługo potem ruszyły nagrania opery L'invenzione Degli Angeli/the Invention of Angels napisanej przez Klausa Schulze i Hermanna Schneidera. Co ciekawe, libretto opery jest po włosku. Marian wcielił się w rolę Wysłannika.

W 2004 roku zespół świętował 20-lecie powstania. Alphaville grają w dość stałym składzie ze wspomnianym już Martinem Listerem oraz Dave’em Goodes’em (gitara) i Pierson’em Grange (perkusja). Kwiecień i maj Marian spędził w Londynie pracując z Martinem Listerem nad piosenkami na nową płytę. W maju wokalista Alphaville świętował swoje 50-te urodziny!!! Uroczystość zbiegła się 20-tą rocznicą AV, która była celebrowana 29 sierpnia w Tipi Tent Tiergarten w Berlinie. Fani, przyjaciele i zespół zebrali się, by wziąć udział w imprezie. Po raz pierwszy Alphaville akompaniował kwartet smyczkowy. Dużą niespodzianką dla fanów były duety Mariana z Kai’em Hawaii i Gabi Becker oraz udział w koncercie Rainera Blossa. Zachęcony sukcesem Berlin Salonorchester Quartet zdecydował się towarzyszyć AV w ich dużej, rocznicowej trasie. Grają na Węgrzech, w Czechach, Słowacji, Szwajcarii, Danii, Szwecji i Niemczech. Coraz częściej odwiedzają też Polskę. To podczas jednego z takich koncertów pojawia się myśl o założeniu Polskiego Fan Clubu zespołu. Razem ze znanymi przebojami na koncertach prezentowane są całkiem nowe piosenki. Po zakończeniu trasy Marian, Martin i Rainer zaczęli pracę nad musicalem opartym na baśni Alicja w Krainie Czarów Lewisa Carolla, który planowano wystawić w 2006 roku w niemieckim Würzburgu. Od listopada 2005 roku można kupić w internetowym sklepie Alphaville Webshop rzeczy związane z zespołem.

W styczniu 2006 roku ukazał się (tylko w Internecie) album Dreamscapes Revisited, który jest odpowiedzią na prośby fanów o wznowienie wydawnictwa z 1999 roku. Aby zachować niepowtarzalność poprzedniej limitowanej edycji Dreamscapes, reedycja różni się nieznacznie od pierwszej wersji. Przez cały rok trwają pracę nad nowym studyjnym albumem, niestety wydanie nowego krążka zostało ponownie przesunięte, tym razem na rok 2007.

Kolejne lata nie przynoszą oczekiwanego nowego krążka, ale zespół włącza się różnego rodzaju akcje i projekty. W Internecie co miesiąc pojawia się nowa piosenka, w kwietniu 2008 roku Alphaville wspierają akcję „Save Tempelhof’” a w październiku tego samego roku włączają się w brytyjski projekt „The Featured Artists’ Coalition” – kampanię w obronie praw muzyków i wykonawców. 2009 rok przynosi kolejną zmianę perkusisty zespołu – po następcy Piersona Mattes’ie Leonie – zespół zasilił młody perkusista Jakob Kiersch. Muzycy najpierw „dogrywają” się, a już pod koniec maja pojawiają się w nowym składzie na koncertach na Słowacji. We wrześniu wychodzi cover przeboju Forever Young nagrany przez rapera Jay’a-Z i umieszczony na jego albumie The Blueprint 3. Miesiąc później Marian nagrywa z gwiazdą czeskiej piosenki Karelem Gottem niemiecką wersję bożonarodzeniowego utworu Love Will Find A Way.

4 grudnia 2009 roku w Pradze w pałacu Zofin na wyspie na Wełtawie zespół świętuje 25-lecie, na którym pojawia się także wspomniany Karel Gott i wspólnie z Marianem śpiewa Forever Young. W roku 2010 już bardziej realne stają się obietnice dotyczące wydania nowej płyty. We wrześniu w Berlinie powstaje wideo do promującej album piosenki I Die For You Today, która oficjalną premierę ma 8 października. 22 października Marian pojawił się w niemieckim talk show na kanale NDR, gdzie wspólnie z zespołem zaprezentował tę piosnkę. Ten dzień miał być też datą pojawienia się w sprzedaży nowej płyty Catching Rays On Giant, ale premiera krążka została przesunięta na listopad. Dlatego też fani z niecierpliwością oczekiwali 19 listopada, kiedy to płyta miała pojawić się w sprzedaży. Na wieczór 18-go Alphaville zaplanowali spotkanie z fanami w jednym z berlińskich klubów, co było okazją najpierw do porozmawiania i pobawienia się przy muzyce, później do uczestnictwa w naprawdę kameralnym i pełnym niezapomnianych wrażeń koncercie unplugged, a tuż po północy – także do zakupu nowego albumu. Kilka miesięcy po premierze nowej płyty w Polsce (grudzień 2010 roku), album Catching Rays On Giant osiągnął w naszym kraju status złotej płyty. Drugim i zarazem ostatnim singlem promującym album został utwór Song For No One.
Marian wielokrotnie pytany o znaczenie tytułu Catching Rays On Giant, niezmiennie odpowiada, że nigdy nie zdradzi co oznacza ta enigmatyczna dla fanów sentencja.

Po wydaniu płyty zespół wyruszył w trasę koncertową po Niemczech promującą nowe wydawnictwo. Wystąpił także kilkukrotnie w Polsce, zarówno na koncertach plenerowych m.in. w Poznaniu podczas Euro 2012, jak również w ramach serii koncertów Discotex, gdzie zagrał w kilku polskich miastach wraz z innymi gwiazdami lat 80-tych: Bad Boys Blue, Boney M, Gazebo czy Savage. Alphaville występowali również w odległych od Europy krajach tj. Singapur (2012) czy Angola (2014).

Przez cały ten czas do fanów docierały informacje, których źródłem był także Marian Gold, że zespół pracuje nad kolejną studyjną płytą. Kilka nowych piosenek można było usłyszeć podczas koncertów grupy. Choć frontmen Alphaville zapewniał w 2012 roku, że nowy studyjny album jest już niemal gotowy, to fani nie doczekali się nowego krążka ani we wspomnianym 2012, ani w kolejnym 2013 roku.

W maju 2014 do fanów Alphaville dotarła smutna wiadomość o śmierci Martina Listera, długoletniego członka zespołu, współautora ostatnich płyt Alphaville. To bardzo bolesna strata dla Golda, pozostałych członków zespołu oraz dla fanów. Ci, którzy mieli okazję spotkać Martina zapamiętali go jako wiecznie uśmiechniętego faceta, który zawsze chętnie rozmawiał z fanami, stawał do wspólnej fotografii i rozdawał autografy. To był naprawdę wspaniały człowiek.

Choć przez chwilę istniała obawa, że po śmierci przyjaciela Marian Gold rozwiążę zespół, to ostatecznie do tego nie doszło. 27 września w Paryżu Alphaville świętowali zapowiedziany już na początku roku jubileusz 30-lecia istnienia zespołu. Podobnie jak w Pradze, również paryski koncert miał kameralny i wspomnieniowy charakter. Zespół zagrał trzy nowe, nieznane dotąd fanom utwory, które były kolejną już zapowiedzią nowej płyty.

Nowa studyjna płyta nie ukazała się jednak również w 2014 roku. Na osłodę, fanom pozostało cieszyć się innym wydawnictwem zespołu. Dwupłytowy krążek zatytułowany So80s zawierający zremastowane piosenki z płyt winylowych 12" oraz utwory ze strony B singli z trzech pierwszych płyt Alphaville (Forever Young, Afternoons In Utopia i The Breathtaking Blue) został wydany 31 października. Projekt realizowany był w okresie ostatnich 3 lat w ścisłej współpracy z producentami Blank & Jones.

Źródła: www.alphaville.de, Cosmic Meadows: Interview with Klaus Schulze, The Alphaville Story, Forever Young Music Book - Introduction, Alphaville History, Bernhard Lloyd talks about the start of Alphaville, Dreamscape - Polski Fan Club Alphaville.